Lepaskan tanganmu jikalau aku bukan yang kau cari. Tangan itu aku perlu untuk mencebok punggung.

Zaman sekarang ramai yang cakap susah nak cari kerja. Kalau lepasan UK pun belum tentu nak kerja sejuk - sejuk bawah aircond. Tapi aku percaya pada rezeki tuhan.

Mat Rapi (memang bukan nama sebenar) bukan calang - calang punya musibat. Hanya berbekalkan sijil berhenti sekolah darjah enam dan lesen cukai jalan tamat tempoh, beliau berjaya mengembangkan empayar jualan pisang goreng di daerah Pilah. Bukan main - main punya pisang. Sekali cuba pasti terangkat!

Dulu Mat Rapi biasa - biasa saja. Kerja dia lebih berat kepada tidur siang dan mengayat power anak ketua kampung. Haram tak pernah sangkut pun.

Nak dipendekkan cerita, Mat Rapi pernah mengura - urakan hasrat beliau nak mengembangkan empayar di KL nun. Nak naik taraf saing - saing otai burger gamaknya.



"Aku dah nampak potensi pisang goreng aku ni. Macam boleh pergi jauh"

"Memang bole je Mat Rapi...yang penting tekad dan usaha tu kene ade"

"Ekau ni baguih dok ada la...kawan mcm ko la yg aku perlukan...baru bersemangat..."

"Jadi, bile agak - agak ko nak turun KL?"

"Bile aku ckp nak turun?"

"dah tu?mcm mane nak kembangkan cite - cite kalau duduk kat sini je..."

"tu angan - angan je....setiap cite - cite bermula dgn angan - angan...agak - agak ko berape lame angan - angan ni nak jadi cite -cite?"




cait!
duduk berangan je sampai kiamat pon lagu tu!


p/s: Mat Rapi tetap dgn angan2 die smpi skrang...gua pon heran...duit bkn main byk...kedekut bebeno nak p kl...brape sen sgt la tiket bas tu weyh!